مشخصات مجاهد شهید بهرام کریمی راهجردی
محل تولد: محلات
تحصيل: دانشجوی فلسفه
سن: 25
محل شهادت: تهران
زمان شهادت: 1360
قسمتی از نامه مجاهد شهید بهرام کریمی راهجردی:
بسم الله الرحمن الرحیم
و لنبلونکم بشی من الخوف و الجوع و نقص من الاموال و الانفس و الثمرات و بشرالصابرین
بی شک ما شما را آزمایش خواهیم کرد در وحشت و بی چیزی و با گرفتن اموال و جانها و تمام دست آوردهایتان آزمایشتان می کنیم و بشارت بده بر کسانی که پایداری کنند.
مادر عزیزم سلام
امیدوارم که صبور و پابرجا چون کوه در برابر مصائبی که خداوند برای پاک کردن خانواده ما بر ما ارزانی داشته است بایستی و حتی باندازه ذره ای نلرزی و بر یزیدیان فریاد کشی که رهبرت زینب است. زینبی که به اندازه سر سوزنی در برابر یزید در صدایش لرزش نبود.
شنیدم که وقتی خبر شهادت برادرانم را شنیده ای گریه کرده ای در حالی که به من قول داده بودی وقتی خبر شهادت هر یک از ما را شنیدی بخندی.برای من پیغام داده ای که رعایت حالت را بکنم در حالی که فکر می کردم برای من آیات جهاد را پیغام خواهی داد و از من خواهی خواست که راه برادرانم را هر چه پرتوان تر ادامه دهم. آیا در ته دلت راضی هستی که شب عاشورا من در تاریکی از جبهه های حسین بگریزم و به زندگی خفت بار زیر سلطه یزید ادامه دهم اگر ترک کردن جبه های حسین و فرار از عاشورا کار شایسته ای بود یاران حسین این کار را می کردند ولی همه کسانی که جبهه ی حسین را ترک کردند و او را در برابر یزید تنها گذاشتند به جز افسوس و لعنت ابدی چه حاصلی نصیبشان شد؟
اگر تو نیز در زمانی بودی که حسین راهی کربلا شد آیا فرزندانت را از همراهی حسین باز میداشتی؟
اگر نه پس چرا بی تابی؟ مگر نه اینکه الان هر جنایتی را انجام میدهند و پای اسلام میگذارند؟ مگر نه اینکه ابتدائی ترین حقوق انسانی را زیر پا می گذارند و می گویند اسلام گفته است؟ مگر در زمان حسین غیر از این بود؟ اگر حسین قیام نکرده بود الان از اسلام چه چیز برایمان مانده بود؟ و اگر امروز ما پرچم سرخ حسینی را بر دوش نکشیم و راهی کربلا نشویم فردا این مرتجعین خائن از اسلام چه چیز باقی خواهند گذاشت؟
آیا تو راضی هستی که پرچم حسین بر زمین افتد و من برای مراعات حال شما و برای حفظ جان پشت به آن کنم و راه خود گیرم؟
من هم دیر یا زود به عهد خودم وفا خواهم کرد و همچون یکی از یاران کوچک حسین خونم زمین کوچه یا خیابانی را سرخ خواهد کرد و با خونم خواهم نوشت : و علی الاسلام السلام اذ کان امامه الخمینی (فاتحه ی اسلام را باید خواند وقتی که مثل خمینی عثمان صفتی امام آن باشد). ما راه خود را یافته ایم. ما بر قله های بلند انسانیت گام نهاده ایم و آینده از آن عقیده ماست. عقیده و مرامی که تک تک کلمات آن با خون شهدای عزیزی چون همایون و حمزه و مسعود رنگ سرخ گرفته است و شما بعنوان مادر چند شهید مجاهد در شهادت ما باید جشن بگیری و شیرینی بدهی و بخندی همانطوریکه ما هنگام شهادت خواهیم خندید. مبادا که با شکوه کردن از مصیبت هایی که خدا به ما انعام کرده است هنگام دیدن زینب بزرگ افسوس خوری و خجالت بکشی. اگر خندیدی اگر جشن گرفتی و به مردم گفتی که به جای تسلیت به تو تبریک بگویند راه ما را درک کرده ای و آنرا ادامه داده ای در غیر اینصورت چطور می توانی بگوئی که پیرو زینب کبری هستی؟ چطور می توانی بگویی که مادر رضائی ها هستی؟ پس همین الان بخند و با افتخار و غرور بگو که شکر خدا که شهادت را نصیب خانواده ما کرد و ما را از یاران صدیق حسین قرار داد و مطمئن باش که فردا تاریخ بر این عاشورایی که ما بپا کردیم آفرین خواهد گفت. از خون های ما اسلام پاک محمدی چون نهری زلال و پاک بر بستر تاریخ نسل آینده روان خواهد شد و جامعه ی ما بعد از این عاشورای ظفرمند هیچگاه روی یزیدصفتانی چون خمینی را نخواهد دید و اسلام کعب الاحبارها برای همیشه جای خود را به اسلام پاک علوی و اسلام ابوذرها و حسین ها خواهد داد.
پس مادر خوبم مادر آگاه و انقلابی ام پیرو زینب ای شاگرد فاطمه زهرا گریه را کنار بگذار و برخیز هم چون مادر وهب از خیمه ها فاصله بگیر در دشت نگاه کن و به چنین فرزندانی که این چنین صادقانه خون پاکشان را در راه حسن شان دادند افتخار کن و اگر سر ما را پیش تو انداختند تو آن را بردار و چون همان شیرزن به طرفشان پرتاب کن و بگو سری را که در راه خدا داده ام پس نخواهم گرفت
درود بر تو مادر انقلابی که از همین لحظه تصمیم گرفته ای چادرت را بر کمرت گره زنی و خودت را آماده کنی که در جشن شهادت تمام فرزندانت از میهمانان پذیرایی کنی
فراموش نکن که گریه کردن در شان مادر شهید مجاهد نیست و خشنود وشادمان باش که در فردای بهار که گلزار سرخ محمدی به گل خواهد نشست و خلق رنجدیده ما بوی خوش آزادی را از آن استشمام خواهد کرد فرزندان تو نیز در این گلزاری که تقدیر و دست خدای عزیزمان آنرا باغبانی کرده و پرورش داده است جای دارند
قربان تو ـ فرزندت بهرام
4/9/60
قسمتهایی از وصیت نامه مجاهد شهید بهرام کریمی راهجردی:
آری زندگی ما وصیت نامه ماست، وصیت ما بی شناخت زندگی مان فهم نمی شود و زندگی مان بی درک خروش مسعود عزیز درک نمی شود. آری ما قطره ای از رود خروشانی هستیم که اکنون به نام مجاهدین خلق بسوی سر منزل توحید روان است و چه افتخاری بالاتر از این؟
من به شخصه در خواب هم نمی دیدم که در قرون بیستم آنچنان خداوند بر من منت گذارد که بتوانم در راه خلقم پرچم سرخ انقلاب بر دوش در صف مقدم مبارزه ضدامپریالیستی ضد ارتجاعی گام بردارم مجاهد بودن یعنی بار تمام مبارزات تاریخی انقلاب را بر دوش کشیدن یعنی وارث خشم همه استثمار شدگان بودن یعنی یکتاپرستی انقلابی بودن یعنی پرچم حسین را (که یکبار دیگر در زمانی که اسلام می رفت مسخ شود برافراشته شد) بر دوش کشیدن!
خدایا چگونه شکر ترا بجا آورم؟ خدایا خطاهای ما را ببخش تو چقدر بر ما منت گذاشتی چگونه می توانم فکرش را بکنم که من شایسته چنین مسئولیت بزرگی بودم؟؟ خدایا هزار مرتبه شکر و هزار مرتبه درود بر چنین ایدئولوژهایی که یک چنین جریانی را خلق کرده و هزاران درود بر چنین خلقی که این چنین فرزندانی را در دامن خود پرورش می دهد.
این چنین خلقی شایسته زیستن در متعالی ترین و انسانی ترین جامعه است، جامعه بی طبقه توحیدی. این خلق من حلالت باد طلوع چنین صبح روشنی، گوارایت باد این بهار نور این بهار پاکی این بهار خدایی و گوارا باد ما را جان دادن در را چنین آرمانهای مقدسی کدام انقلابی است که آرزوی فدا شدن در راه ایدئولوزی اش را نداشته باشد و این بالاترین آرزویش نباشد؟
 |
| |قسمتهایی از دست خط مجاهد شهید بهرام کریمی راهجردی |
مگر علی نمی گوید «مرگی که با هزاران ضربه شمشیر بر من فرود آید و در راه خدا باشد برایم هزار بار گواراتر از مرگی است که در بستر بیماری باشد؟»
آری وصیت نامه ام زندگی ام است و زندگی ام یعنی ایدئولوژیم، آرمانم و خلقم و در یک کلمه خدایم، ایدئولوژیم اسلام ناب توحیدی، آرمانم جامعه بی طبقه توحیدی، و خطم هوادار مجاهدین خلق ایران بودن هر حرکتم که این ها را تائید نکند گناه و اشتباهی بوده که از من سر زده و خلقم و خدایم بر من ببخشند.
بهرام کریمی راهجردی 1360.9.16
با ما در کانال تلگرام پیشتازان راه آزادی ایران همراه باشید
https://t.me/shahidanAzadi
